Margo Guryan dinliyorum, Snoopy karikatürleri okuyorum ve kahve içiyorum. Hoş bir sabah bu. Kış güneşinin aydınlattığı salona yayılan melodiler kadar hafif ve yumuşak… Fakat yazmak kelam konusu olduğunda, iş birden ciddiye biniyor.
Elime defterimi alıp da bu sihirli an hakkında birkaç cümle karalamaya kalkıştığımda, her şey bir anda bir anıya dönüşüyor ve ellerimin ortasından kayıp gidiyor. Bense içimdeki eleştirmenle baş başa kalıyorum. İçimdeki eleştirmen yazdıklarımı okuyor ve her zamanki üzere homurdanıyor.
Ne de olsa Snoopy üzere yazmak kolay değil. Bir kez, çocukluğumdan beri beni rahat bırakmayan o makûs kalpli eleştirmeni susturmak zorundayım bunu yapabilmek için. Meğer Snoopy’nin içinde bu türlü biri yaşamıyor. Kimse ona parmağını sallayıp daha güzelini yapabileceğini söylemiyor. O esasen en düzgününü yaptığını düşünüyor. Daktilosunun tuşlarına vururken kendi kendine gülümseyen Snoopy, “Yazdıklarımın büyük bir hayranıyım!” diye haykırıyor. Sonra göz kırparak ekliyor: “İyi olduğunu bildiğin bir şey yazmak şahane bir duygu!”
Belki azıcık da olsa onun üzere olmayı denesem üzücü olmaz, diye düşünüyorum. Derken Margo Guryan “Sunday Morning” müziğini söylemeye başlıyor. Ben de müziğin sesini biraz daha açıyor ve Snoopy’yi büyük Amerikan romanını yazdığı kırmızı kulübesinin üzerinde bırakıp telefonumu karıştırmaya başlıyorum. Karşıma Amerikalı ressam Milton Avery’nin “Yazı Yazan Kız” (Girl Writing, 1941, The Phillips Collection) resmi çıktığında bunun bir tesadüf olup olmadığını sorgulamak zorunda kalıyorum, zira fotoğraftaki kızı Margo Guryan’a benzetiyorum.
“Yazı Yazan Kız” fotoğrafında, yazı masasının başında oturup bir şeyler yazan kırmızı çoraplı bir kız görülüyor. Kızın elbisesi tıpkı mavi şifonyerin üzerinde duran taze çiçekler üzere bembeyaz. Yazarken yüzü yavaşça pembeleşmiş ve kâkülleri gözlerine dökülüyor. Onun ne yazdığını bilmiyorum lakin çoktan Margo ismini verdiğim bu kızın, bu küçük, yeşil duvarlı odada, tıpkı Snoopy üzere katıksız bir memnunlukla, rüyalardan damıtılmış şarkı sözleri yazdığını düşünmek hoşuma gidiyor.
Ressam Milton Avery bu resmi tamamladığında Margo Guryan şimdi dört yaşındaydı. Büyüdüğünde, bana nazaran 1960’lı yılların dünyaya armağan ettiği en hoş pop ve caz müziklerinden kimilerini yazacaktı. “Take a Picture” albümü yağmurlu bir pazar akşamı bir kafede içilen sade kahveye atılan şeker üzere tatlı olacaktı. 1990’lı yıllarda müzik severler tarafından yine keşfedilecek, günümüzde ise bir kere daha baş tacı edilecekti.
Margo’nun çocukluğu New York’un banliyö mahallelerinden birinde, küçük piyanosunda klasik müzik eğitimi alarak geçmişti. Birinci gençliğinde caza yönelmiş, kendi kendine müzikler yazmaya başlamıştı. Bunda da epeyce düzgündü. Pop müzikle tanışması ise 60’larda The Beach Boys ile gerçekleşti. Margo bir arkadaşının tavsiyesi üzerine ‘God Only Knows’ müziğini dinledi ve bundan bu türlü bu müziği yapmak istediğine karar verdi.
Yıllar onu müzikten uzaklaştırıp öğretmenliğe yöneltse de, Margo Guryan’ın şeker üzere melodileri her on yılda bir tekrar keşfedildi. Margo 2021’de, seksen dört yaşında, Los Angeles’taki meskeninde hayata veda etti. Vefatından üç yıl sonra ise günümüzün sevilen indie müzikçileri ve kelam müellifleri bir ortaya gelerek “Like Someone I Know: A Celebration of Margo Guryan isimli toplama albümü kaydetti.
Bu albümü seviyorum. Bilhassa de Clairo, Bedouine ve Margo Price’ı, Margo’nun müziklerini yorumlarken dinlemek bana çok sihirli geliyor. Bu albümü seviyorum, zira bana hiçbir ağırlığım yokmuş üzere hissettiriyor. Hayalimde Margo kırmızı çoraplar giyiyor ve yazı masasının başında şarkı sözleri yazıyor. Yazarken insanın başına sık sık geldiği üzere, bu yeşil odada da vakit durmuş ve vazodaki beyaz çiçekler asla solmuyor.
Belki bir orta içeriye ressam Avery’nin Picasso ismindeki küçük köpeği de giriyor. Etrafı kokluyor, Margo’dan bir öpücük kapıyor ve çıkıp gidiyor. Margo ise dalgın dalgın gülümseyerek yazmaya geri dönüyor. Bana gelince… Ben bu sabah, vaktin durduğu bu küçük salonda, Margo Guryan’ın ‘Sunday Morning’ müziğini dinliyor, ortada sırada kucağımdaki kitaptaki Snoopy karikatürlerine bakıyor ve kahve içiyorum. Hoş bir sabah bu, diye düşünüyorum. Yazmayı neredeyse Snoopy kadar çok severken, içimdeki berbat kalpli eleştirmenin bu anı mahvetmesine müsaade vermek istemiyorum. Bu yüzden şarkıyı başa alıyorum ve bir kere daha, oturup yazmaya başlıyorum.