Onun da sesi 5 oktavdı. Kendine has üslup, yorum ve ses rengi ile Türkiye için eşsiz bir yetenektir Cem Adrian. Bizim Farinelli’mizdir. Hem bestekar, hem kelam muharriri, hem de yorumcu. Yok yok Cem Adrian’da. Büyülü bir ses ve sahnede, İstanbul’da bazen bir şaman üzere bazen yeni bir yorumcu üzere devleşti. Sesini kullanışı, iniş çıkış ve yorumları ile tekrar unutulmaz ve doyumsuz bir gece yaşattı İstanbullulara. Konserinin bir ortasında seyircisinden cep telefonlarının ışıklarını açmalarını istediği anda fonda muazzam boğaz görünümü eşliğindeki inanılmaz manzara adeta gökyüzüne ve yıldızlara bakmak üzereydi ve kendisi de izleyicilerine motamot bu biçimde seslendi. Bir orta “Aranızda türkü sevmeyen var mı” diye sorduktan sonra Sarı Gelin türküsünden Uzun İnce Bir Yoldayım’a geçişi muazzamdı.
TEK KİŞİLİK BİR ORKESTRA
Sahnede yalın, vokal yok! Kendi hem vokalist hem solist! Açık mavi kostümü ile sahnede özgür. Şimdiye kadar izlediğim konserler ortasında seyircisi, hiç kimsenin konserinde olmadığı kadar düzgün, uyumlu, vaktinde yerini alan ve yalnızca konser izlemeye gelmişti. Klasik müzik yapıtını kapalı bir yerde izlemekte olan ve nerede alkışlaması gerektiğinin adabını almış izleyiciden farksızdı konser ortamı. Müzikseverler o kadar memnundu ki Cem Adrian’ın kendisi ile barışık hali, izleyicisine büsbütün geçmişti. Müthişti! Her şeyi ile dört dörtlük ötesi. Anlatılmaz, yaşanır tabiri, lakin ve fakat elbette tekrar Cem Adrian’ın sahnesindeydi. Bilen bilir, o çok düzgün bir makûs gün dostudur.